"Σκέψεις για το σήμερα, την Κατοχή, την Αριστερά, την Πατρίδα…" "Εκλογές, Δημοψήφισμα, Μέτωπο Δράσης, Σχολιασμοί"
Τελευταία ενημέρωση ανάρτησης: 8-11-2011
Πρώτη καταχώριση ανάρτησης στο ιστολόγιο seizeTHEday: 28-10-2011
"Σκέψεις για το σήμερα, την Κατοχή, την Αριστερά, την Πατρίδα…" "Εκλογές, Δημοψήφισμα, Μέτωπο Δράσης, Σχολιασμοί"
Τελευταία ενημέρωση ανάρτησης: 8-11-2011
Πρώτη καταχώριση ανάρτησης στο ιστολόγιο seizeTHEday: 28-10-2011
Είχαμε φτιάξει ένα αμάξι με καρυδότσουφλο. Μια κουβαρίστρα βάλαμε για ρόδες. Ζέψαμε δυο μερμήγκια και φορτώσαμε τριφύλλι. Σε κανέναν μην πεις που πηγαίνουμε…
Γιάννης Ρίτσος
Φωτογραφία που τράβηξα στις 7-1-2010 από την αντίστοιχη έκθεση στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, με θέμα «η ανθρώπινη μορφή στην Τέχνη» του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, στην αίθουσα Δ6 «Τάκης Παπατσώνης». 17-1-2010
Γυρίζω μες στο σπίτι μόνος μου,
οι γέροι μου δεν είναι εδώ.
Τριγύρω όλα τα πράματα τα ξέρω από παιδί.
Ανοίγω το συρτάρι: Κάτι ψευτοκοσμήματα της μάνας μου
κι ο νυχοκόπτης ο παλιός του πατέρα μου είν’ εκεί.
Πηγαίνω στο σαλόνι. Όλα σε άλλες εποχές σταματημένα.
Μετράει ανάποδα ο καιρός, πάνω σε κάτι γυαλικά
που σπάζουν ένα – ένα.
Είναι πολύ σκληρό να θάβεις τα ξύλινα σπαθιά σου,
και ξαφνικά να μεγαλώνεις με χίλια δυο γιατί
μες στην καρδιά σου, μες στην καρδιά σου.
Ταξιδεύοντας σε γκρίζες θάλασσες στα λίγα φωτεινά
διαλείμματα δροσιάς,
άκουσα το τραγούδι ως το τέλος κι ο θάνατος γελούσε
με λυγμούς.
Γυρίζω μες στο σπίτι μόνος μου,
οι γέροι μου δεν είν’ εδώ.
Ανοίγω τη ντουλάπα και μέσα στο καθρέφτη
βλέπω ένα παιδί να μου γελάει και να μου λέει:
«- Εμένα μ’ έχουν βάλει τιμωρία.
Όμως, κάθε φορά που θέλεις να ‘ρχεσαι από ‘δω,
απ’ το γυαλί να μπαινοβγαίνεις.
Εμένα δε με βλέπουνε,
κι, όταν σου λέω πορτοκάλι τρεις φορές, να βγαίνεις.»
"Tell all the people that you see, it's just me..."
Tell all the people that you see
Follow me
Follow me down
Tell all the people that you see
Set them free
Follow me down
You tell them they don't have to run
We're gonna pick up everyone
Come on, take me by my hand
Gonna bury all our troubles in the sand
Can't you see the wonder at your feet
Your life's complete
Follow me down
Can't you see me growing, get your guns
The time has come
To follow me down
Follow me across the sea
Where milky babies seem to be
Molded, flowing revelry
With the one that set them free
Tell all the people that you see
It's just me
Follow me down
Tell all the people that you see
Follow me
Follow me down
Tell all the people that you see
We'll be free
Follow me down
Tell all the people that you see
It's just me
Follow me down
Tell all the people that you see
Follow me
Follow me down
Follow me down
You got to follow me down
Follow me down
Tell all the people that you see
We'll be free
Follow me down
Tell all the people that you see
Follow me
Got to follow me down...
***Από την ταινία «Αμελί» του Jean-Pierre Jeunet.
Σινεφίλ 2001 Έγχρ. Διάρκεια: 123'
Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ Ζενέ με τους: Οντρέ Τοτού, Ματιέ Κασοβίτς, Ιζαμπέλ Ναντί, Ντομινίκ Πινόν, Ρούφους, Τζαμέλ Ντεμπούζ
Η ονειροπαρμένη Αμελί, μια ρομαντική και γενναιόδωρη γκαρσόνα, έχει έναν ολότελα ποιητικό και προσωπικό τρόπο να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους γύρω της, εκπληρώνοντας τα όνειρά τους. Όταν συναντά στο δρόμο της έναν εξίσου περίεργο τύπο, που συλλέγει πεταμένες φωτογραφίες από μηχανήματα αυτόματης φωτογράφησης, καταλαβαίνει ότι βρήκε την αδελφή ψυχή που αναζητούσε σε όλη της τη ζωή.
Με την υπέροχη μουσική του Yann Tiersen.
***Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το λεύκωμα της Αμελί Πουλέν», εκδόσεις Κέδρος, 2002
Η Αμελί είναι σερβιτόρα στη Μονμάρτη, στο καφέ «Οι Δύο Ανεμόμυλοι». Είναι είκοσι εννέα Αυγούστου 1997.Σε 48 ώρες η ζωή της Αμελί Πουλέν θ’ αλλάξει μια για πάντα. Αυτό όμως δεν το ξέρει ακόμα. Γι’ αυτήν, η ζωή κυλά ήσυχα ανάμεσα στις συναδέλφους της και στους θαμώνες του καφέ.
Κάποιες Παρασκευές, η Αμελί πηγαίνει σινεμά. -Μ’ αρέσει να γυρνάω και να βλέπω τα πρόσωπα των άλλων θεατών στο σκοτάδι…
Η Αμελί δεν έχει αγόρι. Προσπάθησε μια δύο φορές, αλλά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά.
Γι’ αυτό καλλιεργεί μια προτίμηση για τα μικρές απολαύσεις: να χώνει το χέρι της βαθιά μέσα σ’ ένα σακί με σπόρους… … να πετάει πετραδάκια στο κανάλι του Σεν-Μαρτέν… ή να σπάει την κρεμ μπριλέ με τη μύτη ενός κουταλιού…
Η Αμελί διασκεδάζει αναρωτώμενη σαχλαμάρες… Όπως για παράδειγμα, πόσα ζευγάρια φτάνουν σε οργασμό αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή; -Δεκαπέντε!
«Μια αύρα παιδικής ηλικίας»
Η στιγμή αυτή είναι καθ’ όλα τέλεια… το απαλό φως,
η ανάλαφρη ευωδιά του αέρα, το ήσυχο μουρμουρητό της πόλης.
Ανασαίνει βαθιά και της φαίνεται η ζωή τόσο απλή και τόσο ξεκάθαρη,
που ένα κύμα αγάπης, μια επιθυμία να βοηθήσει την ανθρωπότητα ολόκληρη,
την πλημμυρίζει ξαφνικά.
«Κυνηγώντας την αδελφή ψυχή (μέρος πρώτο)»
Σελίδες ολόκληρες γεμάτες από αποτυχημένες φωτογραφίες ταυτότητας,
που οι απογοητευμένοι ιδιοκτήτες τους τσαλάκωσαν, έσκισαν, πέταξαν
και που κάποιος παλαβός συναρμολόγησε και τακτοποίησε σχολαστικά…
«Κυνηγώντας την αδελφή ψυχή (μέρος έκτο)»
Λοιπόν, μικρή μου Αμελί,
τα δικά σας κόκαλα δεν είμαι φτιαγμένα από γυαλί.
Μπορείτε να αντέξετε τα χτυπήματα της ζωής.
Αν αφήσετε αυτή την ευκαιρία να προσπεράσει,
θα έρθει ο καιρός που η καρδιά σας
θα γίνει στεγνή και κούφια σαν το δικό μου σκελετό.
Γι’ αυτό, τρέξτε να τον βρείτε που να πάρει!
.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.
