ΜΟΝΤΑΖ - "τι κόσμος είναι αυτός"
διαβάστε το κείμενο
15-5-2008
Τι κόσμος είναι αυτός που ψάχνει
στο φεγγάρι να βρει αλήθεια στο κενό
τι κόσμος είναι αυτός
που πάει στο φεγγάρι
και τα παιδιά του πολεμά
Ε ουρανέ κάθισε μαζί μας
κάτσε ν' ακούσεις μια πενιά
φίλε παλιέ μην προσπαθήσεις
να μας κεράσεις μαχαιριά
Τι κόσμος είναι αυτός
πουλάει συνειδήσεις
καταβροχθίζει συνεχώς
τι κόσμος είναι αυτός
που πλημμυρίζει δάκρυ
τι δακρυσμένος ουρανός
Ε ουρανέ κάθισε μαζί μας
κάτσε ν' ακούσεις μια πενιά
φίλε παλιέ μην προσπαθήσεις
να μας κεράσεις μαχαιριά
Ηθοποιοί που παίζουν
που παίζουν κάποιο ρόλο
σε μια απέραντη σκηνή
νεκρομανείς γυρεύουν
γυρεύουν να τους δώσεις
σε κάποιο ηρώο προτομή
Ε ουρανέ κάθισε μαζί μας
κάτσε ν' ακούσεις μια πενιά
φίλε παλιέ μην προσπαθήσεις
να μας κεράσεις μαχαιριά…
[η φωτό είναι από το images.google.gr]
2 σχόλια:
Στις διαπιστώσεις πως το έργο του καλλιτέχνη δεν έχει σχέση με τον δημιουργό του ή ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει καμία σχέση με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, απαντώ τα εξής:
Για μένα δεν ισχύει το ότι «ο καλλιτέχνης δεν έχει καμία σχέση με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα». Τα πάντα είναι σχετικά με το τι άνθρωποι είμαστε. Η ψυχική μας υπόσταση εκπέμπει στη δουλειά μας, στην τέχνη μας. Σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε.
Επίσης για μένα το ζητούμενο είναι το εξής και θα το πω με ένα παράδειγμα. Ας αρχίσουμε με το γεγονός πως δεν έχω διαβάσει καθόλου Βιζυηνό και ας παραδεχτούμε πως ήταν παιδεραστής.
Αν το ήξερα πως είναι παιδεραστής και έγραφε βιβλία για τον έρωτα, τότε στα μάτια μου θα ήταν κάλπικος και δεν θα αγόραζα τα βιβλία του. Αν δεν ήξερα όμως πως είναι παιδεραστής το πράγμα αλλάζει. Η γνώση για τη ζωή ενός καλλιτέχνη, μας κάνει να δούμε με διαφορετική -για μένα με πιο αληθινή- οπτική το έργο του, τη δουλειά του. Δεν μου αρέσουν τα κάλπικα πράγματα. Και δυστυχώς το ξέρω πως υπάρχουν πάρα πολλοί καταξιωμένοι –με ή χωρίς εισαγωγικά- κάλπικοι καλλιτέχνες.
Αλλά έλεος δεν έχω πρόβλημα με τους αλκοολικούς, με τους ομοφυλόφιλους ή εν γένει με τα ελαττώματα των ανθρώπων, αφού και εγώ έχω πολλά από αυτά. Και ξανά λέω πως τα πάντα είναι σχετικά με το τι άνθρωποι είμαστε. Η ψυχική μας υπόσταση εκπέμπει στη δουλειά μας, στην τέχνη μας. Σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε.
Απλά το θέμα είναι, αν εμείς σαν ακροατές, θεατές, κτλ, μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Εγώ έχω πάρα πολλά παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω και να σου πω πως δεν πάω κάποιους καλλιτέχνες -κυρίως από τον κόσμο της μουσικής και της ηθοποιίας- λόγω αυτών των πραγμάτων που εκπέμπουν σε μένα. Τον καλλιτέχνη δεν τον θέλω χωρίς ελαττώματα, δεν λέω κάτι τέτοιο.
Μιλώ πάντα για τη τέχνη γενικά και σίγουρα οι συγγραφείς και οι ποιητές είναι καλλιτέχνες που από τη φύση αυτού που κάνουν δεν έρχονται σε μεγάλη επαφή με τον κόσμο, είναι οι λιγότερο «αναγνωρίσιμοι». Επίσης δεν μιλώ μόνο για τον κόσμο της μουσικής ή για το star system.
Επίσης μιλώ για την «πραγματική» τέχνη και όχι την εντελώς εμπορική πχ: τα σουξεδάκια μιας μέρας –συγνώμη για μένα δεν είναι τέχνη αυτό. Ούτε βέβαια για το star system που πραγματικά δεν υπάρχει φως εκεί μέσα κατά γενική πλειοψηφία και ομολογία. Και ούτε βέβαια για τους κατά παραγγελία καλλιτέχνες –υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα πχ στην 7η τέχνη…
Επίσης για όλους τους καλλιτέχνες δεν μπορούμε να ξέρουμε το τι χαρακτήρες είναι, αλλά όταν κάποιον τον γνωρίζεις (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μέσα από μια τηλεοπτική συνέντευξη, ένα άρθρο σ’ ένα περιοδικό, το ραδιόφωνο, σε μια συναυλία, σε ένα club… και δεν σου αρέσουν τα χνώτα του για χίλιους δύο λόγους ή όταν αυτός ο άνθρωπος τραγουδά για την αγάπη και είναι ο πιο ασέξουαλ τύπος και η ψευτιά είναι ζωγραφισμένη πάνω του… ε τότε συγνώμη αλλά εμένα δεν μου κάνει σαν καλλιτέχνης…
Δεν λέω ο καλλιτέχνης να είναι το πρότυπο του καλού ανθρώπου, έλεος. Όλοι έχουμε τα ελαττώματα μας, αλλά ο καλλιτέχνης, με την γενικότερη έννοια, θα πρέπει να μπορεί να δώσει κάτι καλό μέσα από τον ψυχισμό του. Θα πρέπει -για μένα τουλάχιστο- να μπορεί να μεταδώσει κάτι τέτοιο.
Γι’ αυτό είμαστε εδώ για να διαφωνούμε κόσμια και να συμπορευόμαστε με τις διαφωνίες μας προς ένα σκοπό όμως για μένα: η Τέχνη να μπορεί να μας πάει λίγο ψηλότερα…………..
Θέλω για να γίνω πιο σαφής με παραδείγματα επειδή δεν μου αρέσει να διαφωνώ απλά για να διαφωνώ:
Ας πάρουμε δύο παραδοχές: ότι μας αρέσει το σαξόφωνο και ότι μας αρέσει αυτό το είδος μουσικής πχ η τζαζ.
Ρωτώ λοιπόν ευθέως και κατηγορηματικά:
θα πηγαίναμε ποτέ να ακούσουμε τον Μπιλ Κλίντον να παίζει μουσική; Θα μπορούσαμε να πούμε πως το έργο του καλλιτέχνη δεν έχει σχέση με τον δημιουργό του; Ή ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει καμία σχέση με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;
Αν ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν από τους καλύτερους πιανίστες στον κόσμο θα πηγαίνατε να τον ακούσετε στο Μέγαρο Μουσικής;;;
Αν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους στον κόσμο θα πηγαίνατε σε μία γκαλερί να θαυμάσετε τα έργα του;;;
Έναν αποδεδειγμένα παιδεραστή ή βιαστή γυναικών ποιητή θα αγοράζατε ποιήματα του που εξυμνούν τον έρωτα και την αγάπη;;;
Εγώ κατηγορηματικά λέω ό-χ-ι.
Δηλαδή λέω πολύ απλά ότι: σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε στην προσωπική μας ζωή έχει αντίκτυπο και στην κοινωνική μας ζωή μέσω αυτής της δραστηριότητας που επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους, είτε λέγεται αυτό τέχνη, είτε δουλειά, είτε συζήτηση, είτε οτιδήποτε άλλο.
γι αυτό κι εγώ δέχομαι ως αυθεντικό καλλιτέχνη, τον ερασιτέχνη! τον εραστή της τέχνης! ο επαγγελματίας καλλιτέχνης, νοθεύει την τέχνη αφού την αναγάγει σε εμπόριο...κι εμένα μου τη σπάει αυτό...για να μη θλιξω τα τρόλλευ με τις ζωγραφιές του Φασιανού...έλεος!
καλησπερίτσα και φιλιά ;)
Δημοσίευση σχολίου