10 + 10 photographs of female actresses

10 + 10 φωτογραφίες γυναικών ηθοποιών
Η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη και σίγουρα όχι η απόλυτα αντιπροσωπευτική μου. Έγινε σαφώς με τα προσωπικά μου κριτήρια και πιο ειδικά: πως η εξωτερική ομορφιά συναντά την εσωτερική ομορφιά σε συνδυασμό με την ικανότητα μετάδοσης συναισθημάτων………….
[η σειρά καταχώρησης είναι αλφαβητική]



Audrey Tautou




Irene Jacob




Jodie Foster




Kristin Scott Thomas




Licia Maglietta




Meryl Streep




Michelle Pfeiffer




Sigourney Weaver




Susan Sarandon




Uma Thurman




Βέρα Κρούσκα




Γιώτα Φέστα




Γωγώ Μπρέμπου




Ειρήνη Παπά




Έλλη Λαμπέτη




Θέμις Μπαζάκα




Καρυοφιλλιά Καραμπέτη




Μαρία Ναυπλιώτου



Ναταλία Δραγούμη




Τζένη Καρέζη



[Όλες οι φωτογραφίες είναι από το http://images.google.gr/]
27-6-2008

Το αυγό ~ Felicien Marceau










Αποσπάσματα από το εγχειρίδιο της παράστασης.
"Το αβγό" του Φελισιέν Μαρσό, στο θέατρο Βρετάνια
Σκηνοθέτης : Γιάννης Ιορδανίδης
Μεταφραστής : Μαρλένα Γεωργιάδη
Σκηνογράφος : Γιώργος Πάτσας
Μουσική: Henri Kercomard
Φωτισμοί, Χορογραφίες: Ελευθερία Ντεκώ
Ηθοποιοί : Νικήτας Τσακίρογλου, Χρυσούλα Διαβάτη, Τάκης Παπαματθαίου, Βάνα Πεφάνη, Αλέξης Σταυράκης, Νεφέλη Ορφανού, Ντίνος Αυγουστίδης, κ.α.
3-1-2008

Η παρεξήγηση ~ Albert Camus


του Αλμπέρ Καμύ [7/11/1913-4/1/1960]

«Διάλεξα τη δημιουργία για να ξεφύγω από το έγκλημα. Και να που με σέβονται! Τι ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ…»
Αλμπέρ Καμύ

Η παρεξήγηση είναι χωρίς αμφιβολία ένα σκοτεινό έργο. Γράφτηκε το 1943, και εγώ βρισκόμουν σε μια χώρα περικυκλωμένη και υπό κατοχή, μακριά από κάθε τι που αγαπούσα. Φέρει τα χρώματα της εξορίας. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω ότι είναι ένα έργο απαισιόδοξο. Η δυστυχία δεν έχει παρά ένα μέσον μόνο να ξεπεράσει τον εαυτό της, κι αυτό είναι η μεταμόρφωση της στο τραγικό. «Το τραγικό, λέει ο Λόρενς, πρέπει να είναι ένα μεγάλο λάκτισμα στη δυστυχία». Η παρεξήγηση επιχειρεί να αναπαράγει εκ νέου, σε έναν σύγχρονο μύθο, το αρχαίο θέμα του μοιραίου. Εναπόκειται στο κοινό να κρίνει αν πέτυχε ο συνδυασμός. Μετά το τέλος του έργου όμως, θα ήταν λάθος να πιστέψει ότι το έργο υποστηρίζει την υποταγή στο μοιραίο. Αντιθέτως, είναι ένα έργο επαναστατικό, και θα μπορούσε μάλιστα να περιέχει και την ηθική της ειλικρίνειας. Εάν ο άνθρωπος θέλει να αναγνωρίζεται, πρέπει απλά να λέει ποιος είναι. Αν σιωπά ή ψεύδεται πεθαίνει μόνος και το σύμπαν γύρω του βουλιάζει στη δυστυχία. Αν, αντιθέτως, μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, χωρίς αμφιβολία και πάλι θα πεθάνει, αλλά αφού θα έχει βοηθήσει τους άλλους και τον εαυτό του να ζήσουν.
Albert Camus
μετάφραση: Αγλαΐα Παππά


Ας θυμηθούμε εκείνο το απόκομμα εφημερίδας που ο Μερσώ, στον Ξένο, ανακάλυψε στη φυλακή του:
«Ανάμεσα στο στρώμα και την τάβλα του κρεβατιού, βρήκα ένα μικρό κομμάτι εφημερίδας, σχεδόν κολλημένο στο ύφασμα, κιτρινισμένο και διάφανο. Η αρχή του άρθρου είχε χαθεί. Αναφερόταν σε ένα ιδιαίτερο γεγονός το οποίο πρέπει να είχε συμβεί στην Τσεχοσλοβακία. Ένας άνδρας έφυγε από ένα χωριό της Τσεχίας για να βρει την τύχη του. Μετά από 25 χρόνια επιστρέφει, πλούσιος, παντρεμένος και με ένα παιδί. Η μητέρα του και η αδελφή του συντηρούσαν ένα πανδοχείο στο πατρικό χωριό του. Για να τους κάνει έκπληξη, άφησε τη γυναίκα του και το παιδί του σε κάποιο άλλο κατάλυμα, και πήγε στη μητέρα του , η οποία δεν τον αναγνώρισε, Συνεχίζοντας το αστείο, είχε την ιδέα να κλείσει ένα δωμάτιο. Έδειξε τα χρήματα του. Τη νύχτα, η μητέρα του και η αδελφή του τον δολοφόνησαν, χτυπώντας τον με ένα σφυρί, τον λήστεψαν, και πέταξαν το πτώμα του στο ποτάμι. Το επόμενο πρωί, η γυναίκα του τυχαία αποκαλύπτει την ταυτότητα του ταξιδιώτη. Η μητέρα κρεμάστηκε, η κόρη έπεσε στο πηγάδι. Διάβασα αυτή την ιστορία χιλιάδες φορές. Από τη μια μου φαινόταν απίστευτη, από την άλλη εντελώς φυσιολογική. Από κάθε άποψη μου φαινόταν ότι του άξιζε ένα τέτοιο τέλος και ότι στη ζωή δεν πρέπει να παίζουμε ποτέ.»
Αυτή είναι η ιστορία* της Παρεξήγησης, με τη διαφορά ότι ο Γιαν επιστρέφει χωρίς παιδί, και αντί για σφυρί τον κοιμίζουν πριν τον πνίξουν στο ποτάμι. Ο Καμύ αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τόσο το δράμα της ορφάνιας όσο και ένα γκραν γκινιόλ φόνο.
[…]
*Μύθος που υπάρχει από τον Μεσαίωνα.
Roger Quilliot στο Albert Camus, Théâtre, récits,
nouvelles, Bibliothèque de la Pléiade, εκδόσεις Gallimard, 1962
μετάφραση: Αγλαΐα Παππά

Η παρεξήγηση
Αλμπέρ καμύ

μετάφραση: Τζούλια Τσιακίρη
σκηνοθεσία: Βαρβάρα Μαυρομάτη
σκηνικά-κουστούμια: Γιώργος Σουγλίδης
μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
ηθοποιοί: Αγλαΐα Παπά, Κατερίνα Χέλμη, Γιάννης Ροζάκης, Άρης Λεμπεσόπουλος, Ναταλία Καποδίστρια

πρώτη παράσταση: 15-2-2003

*Αποσπάσματα από το θεατρικό εγχειρίδιο της παράστασης του θεάτρου Ιλίσια-Ντενίση.



21-11-07

Έγκλημα και τιμωρία ~ Fyodor Mikhailovich Dostoevsky


Έγκλημα και τιμωρία (Crime and punishment)
του Φιοντόρ Μιχαήλ Ντοστογιέφσκι [30/10/1821 - 28/1/1881]

Λέτε να είμαι από κείνους, που σώζουν ψυχές, γαληνεύουν τα πνεύματα και δίνουν παρηγοριά στους πικραμένους;… Όχι! Ξέρω πολύ καλά, πως είμαι για να φυτεύω την απελπισία και την αποστροφή. Δεν κατέχω την τέχνη να νανουρίζω…
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, γράμμα σε αναγνώστρια 28-2-1878

Έχετε πειστεί, πως μονάχα η ευημερία είναι πλεονέκτημα στον άνθρωπο. Μήπως ,όμως ο άνθρωπος δεν αγαπά μονάχα την ευημερία; Μήπως αγαπά το ίδιο και τον πόνο; Ίσως ο πόνος να έχει το ίδιο ενδιαφέρον όσο και η ευημερία. Ο πόνος είναι αμφιβολία, άρνηση. Γιατί ο άνθρωπος καμιά φορά αγαπά τρομερά, με πάθος, τον πόνο, στην κυριολεξία; Γιατί ο πόνος είναι η μοναδική αιτία για τη συνείδηση. Και η συνείδηση, σύμφωνα με την αντίληψη μου, είναι η πιο μεγάλη δυστυχία για τον άνθρωπο, ωστόσο ξέρω, πως ο άνθρωπος την αγαπά και δεν την ανταλλάσσει με καμιάν απόλαυση.
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, σημειώσεις απ’ το «Υπόγειο»

Προερχόμουν από μία ρώσικη και ευσεβή οικογένεια κι όταν ανατρέχω στις αναμνήσεις μου, βρίσκω την αγάπη των γονιών μου. Γνωρίζαμε το Ευαγγέλιο στην οικογένεια μου από τη βρεφική ηλικία.
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα» 1823

Ο Μπαλζάκ είναι μεγάλος! Οι χαρακτήρες του είναι προϊόντα της ευφυΐας του σύμπαντος!
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, γράμμα στον αδερφό του Μιχαήλ 9-8-1838

Βγήκα απ’ το σπίτι του Μπιελίνσκι σε κατάσταση μέθης. Κάτι το εντελώς καινούργιο άρχιζε για τη ζωή μου. Κάτι το τόσο σπουδαίο, που ούτε στα όνειρα μου δεν το είχα δει. Τότε ήμουν τρομερά ονειροπόλος.
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα» 1877
Είναι αλήθεια ότι στην εμφάνιση του ο σοσιαλισμός συγκρινόταν τότε με τον χριστιανισμό, με λίγα λόγια τον θεωρούσαν μία διόρθωση και μία βελτίωση του χριστιανισμού. Αυτές οι καινούργιες ιδέες μας ενθουσίαζαν, μας φαινόντουσαν ιερές και ηθικές και κυρίως ανθρώπινες. Όσο για τον εαυτό μου, ήμουν ήδη μυημένος από το 1864, σ’ όλη την αλήθεια αυτής «της αναγεννημένης στιγμής» του μέλλοντος, στην ιεροσύνη της κομμουνιστικής κοινωνίας, απ’ τον Μπιελίνσκι.
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα» 1873

Πόσες, ανάμεσα σ’ αυτούς τους τοίχους, χαμένες ενέργειες! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ίσως το πιο πρησμένο, το πιο δυνατό μέρος του λαού μας.
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, «Αναμνήσεις απ’ το σπίτι των πεθαμένων»

Υπάρχει ένας μύθος για κάποιο πουλί που κελαηδάει μια φορά μονάχα στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του ψάχνει για ένα δέντρο με αγκάθια και δεν ησυχάζει ώσπου να το βρει. Τότε, την ώρα που τραγουδάει, ανάμεσα στ’ άγρια κλαδιά καρφώνεται πάνω στο πιο μακρύ και πιο αιχμηρό αγκάθι. Και, καθώς πεθαίνει, υψώνεται πάνω από την ίδια του την αγωνία για να κελαηδήσει καλύτερα από τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένας θεσπέσιος ύμνος, με τίμημα την ύπαρξη του. Όμως ολόκληρη η πλάση μένει ακίνητη να αφουγκραστεί και ο Θεός από ψηλά χαμογελά. Γιατί τι άριστο εξαγοράζεται μόνο με μεγάλο πόνο… Έτσι τουλάχιστο λέει ο μύθος.
Ένας Κέλτικος Μύθος

Η ανάγνωση του έργου «Έγκλημα και τιμωρία», είναι μία αρρώστια, που δίνει κανείς στον εαυτό του με προθυμία. Αφήνει μια ηθική κόπωση…
Ε.Μ. ντε Βογκ

Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι
Έγκλημα και τιμωρία

θεατρική μεταφορά: Vasili Visnieyski
μετάφραση: Μαργαρίτα Ζορμπαλά
σκηνοθεσία: Θανάσης Θεολόγης
σκηνικά: Νίκος Πετρόπουλος
μουσική: Σπύρος Παπαναστασίου
ηθοποιοί: Γιώργος Κιμούλης, Ηλίας Λογοθέτης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Στέφανος Ιατρίδης, Στάθης Βούτος και Σπύρος Μεργιάνος


Απομονώνω έναν άδειο χώρο και τον ονομάζω σκηνή. Κάποιος άνθρωπος περπατάει μέσα σ’ αυτόν τον άδειο χώρο. Την ίδια στιγμή κάποιος άλλος παρακολουθεί. Αυτό μόνο είναι αρκετό για να λειτουργήσει η θεατρική πράξη. Θέατρο σημαίνει ανθρώπινη παρουσία: ηθοποιοί που ‘ναι παρόντες στη σκηνή, θεατές παρόντες στην πλατεία, μια ζωντανή επικοινωνία ανάμεσα τους. Το Θέατρο είναι η μοναδική τέχνη που ‘χει ανάγκη τη σωματική παρουσία, η οποία στην υπόλοιπη κοινωνική ζωή μας χάνεται, εξαφανίζεται, δεν μας είναι αναγκαία. Δυστυχώς. Στο όνομα λοιπόν της ανθρώπινης επικοινωνίας ας κρατήσουμε ορθό, αυτό το τελευταίο καταφύγιο, που μπορούν να συγκεντρώνονται ζωντανοί άνθρωποι: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ.

*Αποσπάσματα από το θεατρικό εγχειρίδιο της παράστασης του θεάτρου Αμόρε το 1989.

20-11-2007


σύνδεσμοι:

τελευταία ενημέρωση ανάρτησης
15-4-2014

Φάουστ ~ Johann Wolfgang Von Goethe



Johann Wolfgang Von Goethe - Γιόχαν Βόλφγκαντ Φον Γκαίτε
Αρχάγγελος Ραφαήλ:
Η μουσική του ήλιου δένει
με άσματα από άλλες σφαίρες·
κλείνει τον κύκλο του και μένει
ηχώ από κεραυνούς μες στους αιθέρες.
Η θεά του ήλιου δυναμώνει τους αγγέλους,
μ’ όλο που εκείνοι να το νιώσουν δεν μπορούν·
χωρίς την αίσθηση αρχής και τέλους
οι κόσμοι του Κυρίου φεγγοβολούν.

Αρχάγγελος Γαβριήλ:Και γύρω από τον Ήλιο στροβιλίζει
μέσα στη λάμψη της η Γη,
πότε Παράδεισο θυμίζει
πότε νυχτιά φρικιαστική.

Αρχάγγελος Μιχαήλ:Ριπές ανέμων, φλόγινες στιβάδες
χτυπιούνται αλλόκοτα, μεθυστικά·
μα όταν, Κύριε, εσύ φανείς, άφτουν λαμπάδες,
ρέει γαλήνη, ηρεμία κι ομορφιά.

Και οι τρεις:Η θέα του ήλιου δυναμώνει τους αγγέλους,
μόλο που εκείνοι να το νιώσουν δεν μπορούν·
χωρίς την αίσθηση αρχής και τέλους
οι κόσμοι του Κυρίου φεγγοβολούν.

Μεφιστοφελής:Εφ’ όσον, Κύριε, πάλι πλησιάζεις,
για να ρωτήσεις πως πορεύονται τα πράγματα στη Γη,
ξέροντας πως με μένα διασκεδάζεις,
ήρθα κι εγώ, ακολουθώντας την πομπή.
Συμπάθα με, δεν ξέρω να μιλώ με ρητορείες·
θα λέγαν όλοι: άχρηστος πολυλογάς·
και Συ θα γέλαγες μ’ αυτές μου τις στομφώδεις φλυαρίες,
αν δεν είχες ξεμάθει να γελάς.
Για ήλιους και άστρα δεν ξέρω να μιλώ,
πως τυραννιέται ο άνθρωπος παρατηρώ.
Ο ταπεινός θεός του κόσμου, ο άνθρωπος, αχ, δε θ’ αλλάξει·
πάντα παράξενος, όπως τον είχες πρωτοφτιάξει.
Κι όμως, λίγο καλύτερα θα ζούσε, ασφαλώς,
αν δεν του είχες χαρίσει αυτή τη σπίθα ουρανίου φωτός.
Την ονομάζει νου και τον ωθεί να γίνει
κτήνος χειρότερο απ’ όλα τ’ άλλα κτήνη.

Ο Κύριος:Έρχεσαι πάντα εδώ για να κατηγορείς.
Στη Γη δε βρίσκεις τίποτα σωστό;
Δεν έχεις τίποτ’ άλλο να μου πεις;

Μεφιστοφελής:Ω, Κύριε, όχι: όλα πηγαίνουν απ’ το κακό σ’ άλλο κακό.
Οι άνθρωπο είναι τόσο αξιοθρήνητοι, θλιμμένοι· τους πονάω·
τόσο τους κλαίω, που ούτε καν τους τυραννάω.
[...]

----------------------------------------------------

Απόσπασμα (Α! μέρος – 1. Πρόλογος στον Ουρανό) από την θεατρική παράσταση στο ΄΄Αμφι-θέατρο΄΄, του Σπύρου Α, Ευαγγελάτου, Φεβρουάριος 2000.

Μετάφραση και σκηνοθεσία: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια: Γιάννης Μέτζικωφ
Μουσική: Κωνσταντίνος Λυγνός
Μουσική Επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Ηθοποιοί: Γιάννης Φέρτης, Λήδα Τασοπούλου, Παναγιώτης Ζαγανιάρης, Σάννυ Χατζηαργύρη, Νήκος Γιαχαλής, κ.α.

----------------------------------------------------

Πλάϊ στις κορυφαίες δημιουργίες των αρχαίων Ελλήνων τραγικών και του Σαίξπηρ ο "Φάουστ" του Γκαίτε είναι ένα από τα ολίγιστα θεατρικά κείμενα που μπορούν, όντως, να χαρακτηρισθούν ως τραγωδία. Μια τραγωδία όμως εντελώς ιδιότυπη, χωρίς προϋγούμενο και χωρίς – επιτυχές – επόμενό της.
Ο Φάουστ είναι ένας «κυνηγός» του απόλυτου, ζητάει την πλήρη γήινη ευτυχία και συγρόνως την ανίχνευση των αχανών οριζόντων του απείρου, την αναμέτρηση με το Άγνωστο, την ταύτιση με την Υπέρτατη Δύναμη. Σοφός ο ίδιος τινάζει από πάνω του τήν συμβατική σοφία για να δωθεί στη διερεύνηση των εσχατιών της σημασίας του κόσμου, σ’ ένα πεδίο όπου η συμβατική γνώση είναι άχρηστη.
Η τραγωδία του Φάουστ είναι αδιανόητη χωρίς την παρουσία του Μεφιστοφελή. Ο Μεφιστοφελής είναι ένας συναρπαστικός δαίμονας και «δαίμων» με οριοθετημένες, όμως, δυνάμεις. Άρα μπορεί να υπάρξει μεταξύ τους αναμέτρηση και «στοίχημα». Το στοίχημα τους είναι το συγκλονιστικότερο στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος: ο Μεφιστοφελής θα υπηρετεί τον Φάουστ στην επίγεια ζωή· εάν όμως ο Φάουστ ομολογήσει πως έζησε έστω και μία στιγμή, απόλυτης ευτυχίας, έχασε· αυτός θα είναι πια υπηρέτης του Μεφιστοφελή στον «άλλο» Κόσμο.
[…]
Ο Κύριος δεν είναι ο Θεός της Βίβλου, αλλά μια Θεότητα της γκαιτικής διανόησης, αλλά τόσο εκτιναγμένα πέρα από τη Βίβλο, ώστε να μπορεί ο Κύριος εδώ να αστειολογεί με έναν άφυλο άγγελο που εξέπεσε σε δαίμονα: τον Μεφιστοφελή. Το άλλοτε εκλεπτυσμένο και άλλοτε πρόστυχο χιούμορ του Μεφιστοφελή δεσπόζει σ’ όλο το έργο.
[…]
Ο Φάουστ γίνεται νέος όχι για να ερωτευθεί (μα κι ένας γέρος μπορεί να αισθανθεί τον έρωτα), αλλά για να έχει όλες τις δυνάμεις του, ώστε να αναμετρηθεί με τους πειρασμούς που θα του εξαπολύσει ο Μεφιστοφελής. Ο Μεφιστοφελής, το δαιμονικό στοιχείο της ζωής, που «σπρώχνει» τον άνθρωπο στο να ενεργήσει, είναι το πνεύμα που «όλο θέλει να κάνει το κακό – και τελικά πάντοτε κάνει το καλό». Όσοι από εμάς – άσχετα απ’ το αν νιώθουν νέοι ακόμη στη ψυχή – έχουν περάσει τα πενήντα, μπορούν φανταστούν την εφιαλτική αίσθηση: γίνεσαι κατά τριάντα χρόνια νεότερος κατά το σώμα, διατηρώντας όμως την εμπειρία των τριάντα παραπάνω χρόνων στο μυαλό. Εφιάλτης!
Αυτήν την τερατώδη σύλληψη ο Γκαίτε πέτυχε να τη μεταμορφώσει σε Ποίηση.
[…]

Απόσπασμα του προλόγου,
από τον Σπύρο Α. Ευαγγελάτο,
στο θεατρικό εγχειρίδιο της παράστασης.



Πρώτη καταχώρηση:
στο stixoi.info στις 08-10-2006
3-11-2007