"Σκέψεις για το σήμερα, την Κατοχή, την Αριστερά, την Πατρίδα…" "Εκλογές, Δημοψήφισμα, Μέτωπο Δράσης, Σχολιασμοί"
Τελευταία ενημέρωση ανάρτησης: 8-11-2011
Πρώτη καταχώριση ανάρτησης στο ιστολόγιο seizeTHEday: 28-10-2011
"Σκέψεις για το σήμερα, την Κατοχή, την Αριστερά, την Πατρίδα…" "Εκλογές, Δημοψήφισμα, Μέτωπο Δράσης, Σχολιασμοί"
Τελευταία ενημέρωση ανάρτησης: 8-11-2011
Πρώτη καταχώριση ανάρτησης στο ιστολόγιο seizeTHEday: 28-10-2011
Είχαμε φτιάξει ένα αμάξι με καρυδότσουφλο. Μια κουβαρίστρα βάλαμε για ρόδες. Ζέψαμε δυο μερμήγκια και φορτώσαμε τριφύλλι. Σε κανέναν μην πεις που πηγαίνουμε…
Γιάννης Ρίτσος
Φωτογραφία που τράβηξα στις 7-1-2010 από την αντίστοιχη έκθεση στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, με θέμα «η ανθρώπινη μορφή στην Τέχνη» του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, στην αίθουσα Δ6 «Τάκης Παπατσώνης». 17-1-2010
Γυρίζω μες στο σπίτι μόνος μου,
οι γέροι μου δεν είναι εδώ.
Τριγύρω όλα τα πράματα τα ξέρω από παιδί.
Ανοίγω το συρτάρι: Κάτι ψευτοκοσμήματα της μάνας μου
κι ο νυχοκόπτης ο παλιός του πατέρα μου είν’ εκεί.
Πηγαίνω στο σαλόνι. Όλα σε άλλες εποχές σταματημένα.
Μετράει ανάποδα ο καιρός, πάνω σε κάτι γυαλικά
που σπάζουν ένα – ένα.
Είναι πολύ σκληρό να θάβεις τα ξύλινα σπαθιά σου,
και ξαφνικά να μεγαλώνεις με χίλια δυο γιατί
μες στην καρδιά σου, μες στην καρδιά σου.
Ταξιδεύοντας σε γκρίζες θάλασσες στα λίγα φωτεινά
διαλείμματα δροσιάς,
άκουσα το τραγούδι ως το τέλος κι ο θάνατος γελούσε
με λυγμούς.
Γυρίζω μες στο σπίτι μόνος μου,
οι γέροι μου δεν είν’ εδώ.
Ανοίγω τη ντουλάπα και μέσα στο καθρέφτη
βλέπω ένα παιδί να μου γελάει και να μου λέει:
«- Εμένα μ’ έχουν βάλει τιμωρία.
Όμως, κάθε φορά που θέλεις να ‘ρχεσαι από ‘δω,
απ’ το γυαλί να μπαινοβγαίνεις.
Εμένα δε με βλέπουνε,
κι, όταν σου λέω πορτοκάλι τρεις φορές, να βγαίνεις.»
"Tell all the people that you see, it's just me..."
Tell all the people that you see
Follow me
Follow me down
Tell all the people that you see
Set them free
Follow me down
You tell them they don't have to run
We're gonna pick up everyone
Come on, take me by my hand
Gonna bury all our troubles in the sand
Can't you see the wonder at your feet
Your life's complete
Follow me down
Can't you see me growing, get your guns
The time has come
To follow me down
Follow me across the sea
Where milky babies seem to be
Molded, flowing revelry
With the one that set them free
Tell all the people that you see
It's just me
Follow me down
Tell all the people that you see
Follow me
Follow me down
Tell all the people that you see
We'll be free
Follow me down
Tell all the people that you see
It's just me
Follow me down
Tell all the people that you see
Follow me
Follow me down
Follow me down
You got to follow me down
Follow me down
Tell all the people that you see
We'll be free
Follow me down
Tell all the people that you see
Follow me
Got to follow me down...
***Από την ταινία «Αμελί» του Jean-Pierre Jeunet.
Σινεφίλ 2001 Έγχρ. Διάρκεια: 123'
Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ Ζενέ με τους: Οντρέ Τοτού, Ματιέ Κασοβίτς, Ιζαμπέλ Ναντί, Ντομινίκ Πινόν, Ρούφους, Τζαμέλ Ντεμπούζ
Η ονειροπαρμένη Αμελί, μια ρομαντική και γενναιόδωρη γκαρσόνα, έχει έναν ολότελα ποιητικό και προσωπικό τρόπο να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους γύρω της, εκπληρώνοντας τα όνειρά τους. Όταν συναντά στο δρόμο της έναν εξίσου περίεργο τύπο, που συλλέγει πεταμένες φωτογραφίες από μηχανήματα αυτόματης φωτογράφησης, καταλαβαίνει ότι βρήκε την αδελφή ψυχή που αναζητούσε σε όλη της τη ζωή.
Με την υπέροχη μουσική του Yann Tiersen.
***Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το λεύκωμα της Αμελί Πουλέν», εκδόσεις Κέδρος, 2002
Η Αμελί είναι σερβιτόρα στη Μονμάρτη, στο καφέ «Οι Δύο Ανεμόμυλοι». Είναι είκοσι εννέα Αυγούστου 1997.Σε 48 ώρες η ζωή της Αμελί Πουλέν θ’ αλλάξει μια για πάντα. Αυτό όμως δεν το ξέρει ακόμα. Γι’ αυτήν, η ζωή κυλά ήσυχα ανάμεσα στις συναδέλφους της και στους θαμώνες του καφέ.
Κάποιες Παρασκευές, η Αμελί πηγαίνει σινεμά. -Μ’ αρέσει να γυρνάω και να βλέπω τα πρόσωπα των άλλων θεατών στο σκοτάδι…
Η Αμελί δεν έχει αγόρι. Προσπάθησε μια δύο φορές, αλλά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά.
Γι’ αυτό καλλιεργεί μια προτίμηση για τα μικρές απολαύσεις: να χώνει το χέρι της βαθιά μέσα σ’ ένα σακί με σπόρους… … να πετάει πετραδάκια στο κανάλι του Σεν-Μαρτέν… ή να σπάει την κρεμ μπριλέ με τη μύτη ενός κουταλιού…
Η Αμελί διασκεδάζει αναρωτώμενη σαχλαμάρες… Όπως για παράδειγμα, πόσα ζευγάρια φτάνουν σε οργασμό αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή; -Δεκαπέντε!
«Μια αύρα παιδικής ηλικίας»
Η στιγμή αυτή είναι καθ’ όλα τέλεια… το απαλό φως,
η ανάλαφρη ευωδιά του αέρα, το ήσυχο μουρμουρητό της πόλης.
Ανασαίνει βαθιά και της φαίνεται η ζωή τόσο απλή και τόσο ξεκάθαρη,
που ένα κύμα αγάπης, μια επιθυμία να βοηθήσει την ανθρωπότητα ολόκληρη,
την πλημμυρίζει ξαφνικά.
«Κυνηγώντας την αδελφή ψυχή (μέρος πρώτο)»
Σελίδες ολόκληρες γεμάτες από αποτυχημένες φωτογραφίες ταυτότητας,
που οι απογοητευμένοι ιδιοκτήτες τους τσαλάκωσαν, έσκισαν, πέταξαν
και που κάποιος παλαβός συναρμολόγησε και τακτοποίησε σχολαστικά…
«Κυνηγώντας την αδελφή ψυχή (μέρος έκτο)»
Λοιπόν, μικρή μου Αμελί,
τα δικά σας κόκαλα δεν είμαι φτιαγμένα από γυαλί.
Μπορείτε να αντέξετε τα χτυπήματα της ζωής.
Αν αφήσετε αυτή την ευκαιρία να προσπεράσει,
θα έρθει ο καιρός που η καρδιά σας
θα γίνει στεγνή και κούφια σαν το δικό μου σκελετό.
Γι’ αυτό, τρέξτε να τον βρείτε που να πάρει!
.
Εκλιπαρώντας την ανάσα (Zuni) Εκλιπαρώντας την ανάσα του θεού τη ζωοδότρα ανάσα του την αρχαία ανάσα του την ανάσα των νερών την ανάσα των σπόρων την ανάσα των αγαθών την ανάσα της γονιμότητας την ανάσα της δύναμης την ανάσα του δυνατού πνεύματος την ανάσα κάθε ευτυχίας ζητώντας την ανάσα του και μέσα στο ζεστό μου σώμα τραβώντας την ανάσα του τη φυσάω στην ανάσα σου ευτυχισμένες πάντα για να ζεις.
Φιλία (Aztec) Σαν φτερό από κετζάλ*, σαν ευωδιαστό λουλούδι λάμπει η φιλία: σαν φτερά ερωδιού υφαίνεται γεμάτη στολίδια. Το τραγούδι μας είναι φωνή πουλιού σαν κουδουνάκι: Τι όμορφα που κάνεις κι αντηχεί! Εδώ, ανάμεσα στα λουλούδια που μας περικλείουν ανάμεσα στα ανθισμένα λουλούδια, τραγουδάς.
* Σ.τ.μ.: Εξωτικό πουλί.
Το παράπονο μιας γυναίκας (Aztec) Τι θα κάνω; Ο άντρας μου με συγκρίνει με κόκκινο αγριολούλουδο. Όταν θα έχω μαραθεί στα χέρια του θα μ’ αφήσει.
Λόγια της μητέρας στο νεογέννητο γιο της την ώρα που κόβει τον ομφάλιο λώρο (Aztec) Κόβω από την κοιλιά σου τον αφαλό: να ξέρεις πως ο τόπος που γεννήθηκες δεν είναι η πατρίδα σου, γιατί είσαι υπηρέτης και πολεμιστής, είσαι το πουλί που λέγεται κετζάλ, είσαι το πουλί που λέγεται ζακουάν, είσαι υπηρέτης και πολεμιστής Εκείνου που κατοικεί σε Όλους τους Τόπους. Το σπίτι που γεννήθηκες δεν είναι παρά η φωλιά σου. Είναι ένας σταθμός στο δρόμο σου. Είναι το σημείο εισόδου σου στον κόσμο. Εδώ ξεπήδησες, εδώ άνθισες. Εδώ αποχωρίζεσαι τη μάνα σου σαν το πελεκούδι που κόπηκε απ’ την πέτρα.
Σε μια αγαπημένη γυναίκα (Otomi) Στον ουρανό ένα φεγγάρι· στο πρόσωπο σου ένα στόμα. Στον ουρανό πολλά άστρα· στο πρόσωπο σου μόνο δύο μάτια.
Ερωτικό τραγούδι (Nahuatl) Δεν ξέρω αν έλειψες ποτέ: κοιμάμαι μαζί σου, ξυπνώ μαζί σου, στα όνειρα είσαι μαζί μου. Αν τα σκουλαρίκια στ’ αυτιά μου κουδουνίσουν ξέρω είσαι εσύ που κινείσαι στην καρδιά μου.
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω (Makah) Όσο σκληρά κι αν προσπαθώ πάντα στις σκέψεις μου γυρνάς. Όταν μ’ ακούς να τραγουδώ, στ’ αλήθεια κλαίω για σένα.
Μαγική συνταγή για να στεριώσει η αγάπη της νύφης¹ (Cherokee) Άκουσε! Όμως τώρα την σκέπασες μοναξιά. Τα μάτιά της έσβησαν. Το βλέμμά της προσηλώθηκε σ’ ένα μονάχα. Η ψυχή της που να δραπετεύσει; Άστην να πάει προχωρώντας και όχι μόνο για μια νύχτα. Άστην να πλανιέται χωρίς σκοπό και τ’ αχνάρια της ποτέ να μην τ’ ακολουθεί κανείς. Ω Μαύρη Αράχνη, Κράτησε στα δίχτυα σου την ψυχή της, ποτέ να μην ξεφύγει. Πως τη λένε την ψυχή;² Τώρα ενώθηκαν. Είναι δική μου!
Σ.τ.μ.: ¹ - Προσευχή του γαμπρού στη «Μαύρη Αράχνη». ² - Μαθαίνοντας το όνομα της ψυχής θα την υποτάξει.
Το φεγγάρι και ο χρόνος (Maya) Το φεγγάρι και ο χρόνος ταξιδεύουν και φεύγουν: το ίδιο κι η μέρα, το ίδιο κι ο άνεμος. Έτσι και η σάρκα φεύγει στον τόπο της γαλήνης της.
Ήρθαν από την ανατολή (Maya) Ήρθαν από την ανατολή. Τότε άρχισε και ο Χριστιανισμός. Η προφητεία του εκπληρώθηκε στην ανατολή... Τότε με τον αληθινό Θεό, τον αληθινό Dios άρχισε η δυστυχία μας. Ήταν η αρχή των φόρων η αρχή των χρεών στην εκκλησία η αρχή της αρπαγής των πορτοφολιών η αρχή του πολέμου με τουφέκια η αρχή στο ποδοπάτημα των ανθρώπων η αρχή των βίαιων κλοπών η αρχή των βίαιων οφειλών η αρχή των οφειλών στηριγμένων στην ψευδομαρτυρία η αρχή της πάλης των ανθρώπων η αρχή της οργής.
Τραγούδι ονείρου (Papago) Εκεί που διασταυρώνονται τα βουνά. Στην κορυφή του βουνού, ούτε ξέρω που. Περιπλανήθηκα εκεί που το μυαλό και η καρδιά μου έμοιαζαν χαμένα. Έφυγα μακριά.
Προφητεία (Iroquois) Πριν πολλούς χειμώνες οι σοφοί μας πρόγονοι πρόβλεψαν πως ένα μεγάλο θηρίο θα ερχόταν από την ανατολή και, καθώς θα προχωρούσε, θα καταβρόχθιζε τη χώρα. Αυτό το θηρίο είναι η λευκή φυλή και η πρόβλεψη κοντεύει να επαληθευτεί. Συμβούλεψαν τα παιδιά τους, όταν άρχιζαν να αδυνατίζουν, να φυτέψουν ένα δέντρο με τέσσερις ρίζες που να διακλαδίζονται στο βορρά, στο νότο, στην ανατολή και στη δύση, και τότε να μαζευτούν κάτω απ’ τη σκιά του και να κατοικήσουν ενωμένοι και μονιασμένοι. Αυτό το δέντρο προτείνω να είναι αυτό εδώ το σημείο. Εδώ να μαζευτούμε. Εδώ να ζήσουμε κι εδώ να πεθάνουμε.
Τραγούδι (Eskimo) Και ξαναθυμάμαι τις μικρές μου περιπέτειες. Όταν ξανοίχτηκα με ένα θαλασσινό άνεμο στο καγιάκ μου και νόμισα πως κινδύνευα. Οι φόβοι μου που θεωρούσα μεγάλους για όλα τα επίγεια που έπρεπε να βρω και να αποκτήσω. Κι όμως υπάρχει μόνο ένα μεγάλο πράγμα το σπουδαιότερο πράγμα: να ζήσω για να δω στα καλύβια και στα ταξίδια τη μεγάλη μέρα που ξημερώνει και το φως που γεμίζει τη γη.
------------- Zuni: Ινδιάνοι του δυτικού Νέου Μεξικού. Aztec: Κάτοικοι του αρχαίου Μεξικού, ιδρυτές της μεγάλης αυτοκρατορίας των Αζτέκων. Otomi: Γλώσσα του κεντρικού Μεξικού. Nahuatl: Γλώσσα των Αζτέκων που χρησιμοποιείται ακόμα στο κεντρικό Μεξικό. Makah: Ινδιάνοι της περιοχής Κέιπ Φλάτερι στην Ουάσιγκτον. Cherokee: Ινδιάνοι της Βόρειας Καρολίνας και Οκλαχόμα. Maya: Αρχαίοι κάτοικοι του Γιουκατάν και της Γουατεμάλας, της αυτοκρατορίας των Μάγια. Papago: Ινδιάνοι της ανατολικής Αριζόνας. Iroquois: Γενική ονομασία ινδιάνικων φυλών της περιοχής της Ν.Υ. και του γειτονικού Καναδά. Eskimo: Γενική ονομασία των κατοίκων των Αρκτικών ακτών.
-------------
*Επιλογή ποιημάτων από το βιβλίο "Ινδιάνικη ποίηση - Στα ίχνη του ανέμου", εισαγωγή, μετάφραση και σημειώσεις Ειρήνη Βρης, εκδόσεις «Οδός Πανός», 1984.
*Απόσπασμα από την εισαγωγή, Ειρήνη Βρης.
[...]
Ο όρος "Ινδιάνικη ποίηση", συμπεριλαμβάνει τραγούδια, προσευχές, ύμνους, ομιλίες, προφητείες, μύθους και χρονικά, που διασώθηκαν είτε προφορικά με την παράδοση, είτε από χειρόγραφα των ίδιων των Ινδιάνων, που έμαθαν να γράφουν τη μητρική τους γλώσσα με το Ρωμανικό αλφάβητο ή παραλλαγές του.
[...]
-------------
***Αφιερωμένο στη μνήμη των Ψυχών των αυτοχθόνων ιθαγενών Ινδιάνων όλης της Αμερικανικής Ηπείρου, που σφαγιάστηκαν, λεηλατήθηκαν, έχασαν τον πολιτισμό τους, βιάστηκαν στην κυριολεξία, από τη Λευκή Φυλή, από τους Ευρωπαίους, εις το όνομα του Καθολικού Χριστιανισμού, με τσεκούρι, σπαθί και μπαρούτι, κυρίως, από τους Ισπανούς, Πορτογάλους, Εγγλέζους και Γάλλους. Λέγεται πως η μεγαλύτερη σφαγή στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι αυτή του 1ου και 2ου Παγκοσμίου Πολέμου τον 20ο αιώνα (τι σύμπτωση: πάλι από τους Ευρωπαίους!), αλλά, από τον 15ο έως και τον 19ο αιώνα, που κατακρεουργήθηκαν εκατομμύρια ψυχές αυτών των λαμπερών πολιτισμών, που Υμνούσαν τη Φύση και την ίδια τη Ζωή, σε όλο της το μεγαλείο...
***Αφιερωμένο -προσθέτω- και στους σημερινούς Λαούς της ΝοτιοΑμερικανικής Ηπείρου που καταδυναστεύονται στη πλειοψηφία τους από φασιστικά, δικτατορικά καθεστώτα, που σαν καλοπληρωμένες μαριονέττες, κυρίως από το Κεφάλαιο των Η.Π.Α., κάνουν τη δική τους βρώμικη δουλειά...
Να περνάς καλά! Κοίτα τον πούλο μου! Να γλεντάς καλά! Κοίτα τον πούλο μου! Μη σκέφτεσαι τίποτα! Κοίτα τον πούλο μου! Μείνε κοντά μου! Πιάσε τον πούλο μου! Κρατήσου γερά! Σφίξε τον πούλο μου! Πετάμε στη χαρά! Κράτα τον πούλο μου! Πέτα ψηλά! Κράτα τον πούλο μου! Ξέχνα τα όλα! Πέρνα καλά! Πιάσε, σφίξε, κράτα Τον πούλο μου γερά!
Αυτά είναι τα αληθινά λόγια κάτω από τα ψεύτικα λόγια του τραγουδιού. Τα κοριτσάκια που τα αισθάνονται ουρλιάζουνε και χτυπιούνται σαν τα καλαμαράκια που σπαρταράνε πιασμένα στη τράτα του νεαρού τραγουδιστή. Αγέλες από άπλυτα, κακοβαμμένα και κακοντυμένα κοριτσάκια που δεν μπορείς να θυμηθείς τα ονόματα τους και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, γιατί όλα πάνω – κάτω είναι ίδια. Καλαμαράκια πιασμένα στο δίχτυ του ψαρά. Μυριάδες θηλυκά που τα αχρησιμοποίητα ακόμη γεννητικά τους όργανα μυρίζουνε σαν παρατημένο κοτέτσι μετά τη βροχή. Και με τα δικά μας τραγούδια πάνω – κάτω τα ίδια. Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα.
Φύγε! Έλα! Κάτσε! Στρίβε! Πυρετός στο αίμα! Ζηλεύω! Υποφέρω! Δέρνομαι και χτυπιέμαι! Ωστόσο, λάμπω! Εσύ όμως να επιμένεις! Σε θέλω! Δε με θέλεις! Κράτα με γερά!
Τα ίδια με τα δικά μας σε πιο μοντέρνους ρυθμούς. Τραγούδια τυφλά, άρρωστα, γύρω γύρω από το τομάρι του καθενός, ούτε βήμα παραέξω. Το τομάρι μας και μόνο το τομάρι μας και πιθανόν και η γκόμενα, αν τύχει και μας κάτσει η πουτάνα. Τα ίδια με τα δικά μας, μόνο που αυτή τη φορά όλα λίγο πιο βιαστικά, ντυμένα με ήχους ηλεκτρονικούς, χωρίς τη μελωδία του σκυλοκαημού και τα στιχάκια του πόνου. Νταπ ντουπ, ήχοι ηλεκτρικοί που σε ξεκουφαίνουνε και λέξεις, λέξεις στον αέρα, ανίκανες να δημιουργήσουνε μια ολόκληρη πρόταση.
***Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γιώργου Μανιώτη «Αγελάδα με φτερά», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2003 (σελ.: 80 εώς και 82).
***Ο τίτλος «Παπάκι πάει στην ποταμιά» είναι δανεισμένος πάλι από τον συγγραφέα και δεν έχει καμιά σχέση με το απόσπασμα αυτό. Το χρησιμοποίησα, επειδή, μας θυμίζει το γνωστό τραγούδι και το συγκεκριμένο απόσπασμα μιλά για το τραγούδι, το ελληνικό τραγούδι...
Ο τίτλος αυτός ήταν μια από τις σκέψεις του συγγραφέα, να τον χρησιμοποιήσει για τον τίτλο του ίδιου του βιβλίου.
***Αυτό είναι ένα απόσπασμα από τις σκέψεις του ήρωα του βιβλίου και ενδεχομένως βέβαια και του συγγραφέα, για τη σημερινή κατάσταση του τραγουδιού στην ελληνική πραγματικότητα...
(Σαν να ακούω τον Θάνο Μικρούτσικο να δίνει συνέντευξη...)
Είναι σκληρός, ωμός, αιχμηρός, ρεαλιστής σε αυτά που γράφει ο συγγραφέας στο βιβλίο αυτό.
Πριν βιαστούμε να κρίνουμε το συγγραφέα, σας λέω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το βιβλίο. Μιλά για όλα που μας πληγώνουν καθημερινά, με γλώσσα σκληρή, όπως τόσο σκληρή είναι και η κοινωνία μας σήμερα...
Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη σημερινή μέρα. JOHANN WOLFGANG VON GOETHE
Capre diem, quam minimum credula a postero. Άδραξε τη μέρα, και, όσο μπορείς, μείωσε στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη σου στο αύριο. ΟΡΑΤΙΟΣ
Δεν μπορείς να επιλέξεις το πως θα πεθάνεις ή το πότε. Μπορείς μόνο να αποφασίσεις το πως θα ζήσεις. Τώρα. JOAN BAEZ, από το «Ξημέρωμα»
Η ζωή γεννά ζωή. Η ενέργεια δημιουργεί ενέργεια. Κι όταν δίνεσαι ολόκληρος, γίνεσαι πλούσιος. SARAH BERNHARDT
Σα βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ, από την «Ιθάκη»
Ο καθείς μπορεί να κουβαλήσει τα βάρη του, όσο δύσκολα κι αν είναι, μέχρι να πέσει η νύχτα. Ο καθείς μπορεί να κάνει τη δουλειά του, όσο δύσκολη κι αν είναι, για μια μέρα. Ο καθείς μπορεί να ζήσει γλυκά, υπομονετικά, με αγάπη, αγνά, μέχρι να δύσει ο ήλιος. Και αυτό είναι το πραγματικό νόημα της ζωής. ROBERT LOUIS STEVENSON
Ήρθε η ώρα να λογικευτείς. Πρέπει να ζήσεις και να μάθεις να γελάς. Πρέπει να μάθεις να ακούς την καταραμένη μουσική από το ραδιόφωνο της ζωής και να υποκλίνεσαι με ευλάβεια στο μυστικό της πνεύμα, και να γελάς με τα παράσιτά της. Αυτό είναι όλο. Δε θα σου ζητηθεί τίποτα περισσότερο. HERMAN HESSE
Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, ρήση από τη «Μαρία Νεφέλη»
Από το σπίτι μέχρι τη δουλειά υπάρχουν μικρές γωνιές ευτυχίας. Ένα πουλί, ένας κήπος, το «γεια σου» ενός φίλου, το χαμόγελο ενός παιδιού, μια γάτα στη λιακάδα που ζητάει ένα χάδι. Αναγνώρισέ τα ή αγνόησέ τα. Η επιλογή είναι πάντα δική σου. PAM BROWN
Άδραξε κάθε λεπτό από το χρόνο σου. Οι μέρες έρχονται και φεύγουν. Σύντομα κι εσύ θα γεράσεις. Αν δε με πιστέυεις δες εκεί στην αυλή, πως ο πάγος λάμπει, άσπρος και ψυχρός και σκληρός, πάνω στο χορτάρι που κάποτε ήταν πράσινο. TZU YEH
Η ζωή είναι μια ακολουθία από στιγμές. Κι επιτυχία είναι να ζεις την καθεμιά απ’ αυτές. CORITA KENT
Κρατήσου στην ίδια ροή με ότι συμβαίνει και άφησε το μυαλό σου ελεύθερο. Διατήρησε την αυτοσυγκέντρωση σου αποδεχόμενος οτιδήποτε κάνεις. Αυτό είναι το υπέρτατο. CHUANG TSU
Γράψ’ το στην καρδιά σου, πως η κάθε μέρα είναι η καλύτερη μέρα του χρόνου. RALPH WALDO EMERSON
[Αποσπάσματα από το μικρό βιβλιαράκι τσέπης, της Helen Exley (η οποία έχει κάνει την επιλογή και την επιμέλεια των κειμένων / 1998), των εκδόσεων Πατάκη (2001), με τίτλο: «Seize the day! Enjoy the moment».]
Ενοχή
σαν τα καπέλα των μανιταριών, κάτι σαν μούχλα από μπαγιάτικο ψωμί
Έρωτας
άρωμα ροδακινιού
Λάθος
άρωμα κόκκινου σταφυλιού
Νοσταλγία
σαν μανουσάκι στο λόφο, την ώρα του δειλινού
Όνειρο
άρωμα δυνατό, μεθυστικό, άρωμα νάρκισσου
Πάθοςαφρισμένη θάλασσα και σάπια φίκια, μια βαριά μυρωδιά ιωδίου
Φιλί
μυρωδιά άγριου τριαντάφυλλου
Φόβος
μυρωδιά καμένου ρούχου
Χάδι
μυρωδιά κανέλας
Χαμόγελο
άρωμα μανιταριού, όταν του πατάς τη φλούδα με το νύχι σου
Η αγάπη, μια σιγανή βροχή που τραγουδάει πάνω στη λαμαρίνα, αυτό πρέπει να είναι η αγάπη. Το πάθος σεληνιάζεται, μάτια μου. Αφηνιάζει σαν το μουλάρι κι αρχίζει το ποδοβολητό. Ουαί και τρισαλίμονο σ’ όποιον βρεθεί στο πέρασμα του! Δεν έχει έλεος το πάθος, δεν έχει σταματημό...
Φύλλο δεν κουνήθηκε. ... άνοιξε με δύναμη την ουρά της και γρατσούνισε τα όνειρα μιας νυχτερίδας που είχε κρεμαστεί ανάποδα στο γιακά της σιωπής.
Σε πνίγει η αγάπη όταν σε πιάνει από το λαιμό, έτσι δεν είναι, ...; Έτσι ακριβώς, .... Η αγάπη πρέπει πάντοτε να σε συνοδεύει· να σου κρατάει συντροφιά· να γέρνεις στον ώμο της και να ονειρεύεσαι. Αν πέσει απάνω σου και σε πλακώσει, τελείωσες.
Που ξέρω; Μπορεί να της είπαν, πως μόνος του κανείς γίνεται από σκουλήκι πεταλούδα. Μόνο που πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Μπορεί να της είπαν, πως ολ’ αυτά τελικά είναι όνειρο, μια φαντασίωση, μια κυριακάτικη εκδρομή στο βλέμμα του Θεού... Που ξέρω;
Χα, οι άνθρωποι! Κατεβάζουν ολόκληρο στόλο και βάζουν μπρος τα κανόνια για να κυνηγήσουν ένα ζευγάρι κοχύλια που ξελογιάστηκαν και βγήκαν τσάρκα στην αμμουδιά. Ένα ζευγάρι Κατειρήνες που ήθελαν να γίνουν κάποτε αστέρια.
Τι μπορεί να προσφέρει, αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο, που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού; Μπορεί να μάθει το ποτάμι να ονειρεύεται...
Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα νουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.
Η ερημιά είναι όπως η φωλιά της αράχνης, .... Μόνος του την πλέκει κανείς. Βγάζει την κλωστή από μέσα του, σαν το σάλιο.
Όλα τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο:
«Οι κάργιες» της Αλκυόνης Παπαδάκη, ΚΑΛΕΝΤΗΣ, 1997
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.
